Neyzen Meyhane

Yoldaki Bir Adamın Eski-kent Düşü

Yola çıktığımızda her zamanki gibi yalnız ve yarı sarhoştu… Edremit’e yaklaşırken zeytin ve sahil kokmaya başladı yolculuk. Saat tam dokuzu beş geçe Ayvalık tostu ve ayran yaptıktan sonra Cunda’ya doğru uzanırken artık her yer sakızlı dondurma ve mavi kokuyordu… İnsanlar çoktan öğle rakısına oturmuş, teknelerde balık pazarlıkları sürüyordu… kadınından uzaklaşan her erkek adamın yaptığı gibi kendimizi ve tüm yolun yorgunluğunu öğle rakısına bırakırken, ne Ney üfleniyordu, ne de Kırmızı Ot denen Boris Vion öyküleri dönüyordu masada. Ege’nin tüm verimliliğini masaya yatıran yeşillikleri, yine Ege’nin güzelim mavisine karışırken, içmeden sarhoş olmanın dayanılmaz hafifliğine karışan deneyimli bir sarhoşluk yaşıyorduk…

Tüm gün sarhoş kaldık…

Tüm gün telefon çaldı…

Tüm gün küfrettim…

Tüm gün karşımdakinin uzaklarına baktım…

Sonra… Tüm o masayı nehri denize ulaşamayan kente yani eski-kent’e taşıdım. Ege’yi ve Cunda’yı çok özlerken Eski-kent’e bir düş kurdum.

Şimdi bu kentte, adını Neyzen koyduğumuz bu mekanda, bir yudum, bir kadeh ve iyi yanlarını topladığımız hayata içiyoruz. Hem de aksırıncaya kadar… Hem de tıksırıncaya kadar… özlemleri ile düşlerini aynı masada buluşturanlara selam olsun… Afiyet olsun.

Neyzen Meyhanesi…